26 abril 2007

Una CaSa....Una VidA

Qué es una casa? En realidad no es más que un frío tocho...cemento...baldosas.....electricidad....Sí, muchas cosas y todas esas aparentemente sin vida, frías, huecas, vacías...
Pero, de verdad, qué es una casa?
Esa casa es parte de ti. Sí, sí, de ti. Cada rincón está prendido de tu vida. Cada baldosa lleva una de tus sonrisas. Cada piedra está llena de ti....cada parte de esa casa tiene no sólo un recuerdo....tiene tu alma.
Así pues, qué es una casa? No lo sé. Nunca he tenido ninguna. He tenido una pequeña habitación llena de mar y de música y de vida y de sonrisas....llena de mí. Pero no una casa. No como esa casa, como tú casa que en realidad forma parte de mi vida....
y no dejaré que caiga en el olvido. Aunque no vaya por allí, aunque ya no riegue las margaritas ni te pueda ayudar a hacer cemento ni te pase las piedras una a una ni pueda pintar sus paredes....no, no caerá en el olvido porque esa casa es mi casa.
Mi abuelo....una de las mejores personas por no decir la mejor persona que he conocido. la persona con la sonrisa más increible, el alma más liimpia y el corazón más grande....Mi abuelo...una persona que se fue demasiado pronto de mi lado pero que aún camina junto a mí...
Y esa casa, ésa...era su vida...

4 comentarios:

Candelas Sanchez Hormigos dijo...

Me alegro que tuvieras un abuelo así, que ese recuerdo no te abandone, que tu casa, cuando la tengas, esté llena de esa misma esencia.

Y creo que esa misma sonrisa está en ti.

Un beso

JuanMa dijo...

Un beso fuerte y una sonrisa.
Estaría orgulloso de su nieta.

Anónimo dijo...

Segur que va ser un gran home,segur que us feieu feliços mutuament i això és el millor regal i record que mai no us heu pogut fer, segur que segueixes vivint en ell com ell viu en tu...que bo que és que t'hagin estimat així i que tu ho hagis correspost...la vida et tornarà l'amor que hagis donat...molts petons d'amor de veritat

LlunA dijo...

Candela, Gracias....Realmente era un hombre increible y espero tener algo de él, aunque sea poquito...

Juanma, eso espero...que sonría, orgulloso o no, pero que sonría...un besote para ti!

Anonimo....Més petons per tu....gràcies bitxo