01 mayo 2010

Apuntes...

Y seguía sin creerse cuánto le quería, cuánto lo añoraba....cuánto lo soñaba...
Y cada día, sin más lo encontraba para volver a perderlo...esperando unas palabras que no llegaban nunca, robando cada una de sus sonrisas....

6 comentarios:

josef dijo...

El amor... cuantas veces no s es esquivo....
Un abrazo.

Striper dijo...

Nomes passo a desitjar-te un bon cap de setmana no tinc temps per mes.
Salutacions Striper.

JuanMa dijo...

Se ven nubes, sí...

Ojalá pase pronto la tormenta.

Muchos besos, Sol.

txusman dijo...

...hasta que se acabaron...
y empezó a despertar...
Que ciegos somos...

Anónimo dijo...

QUAN DOS CAMINEN JUNTS I UN S'ATURA,S'ATUREN JUNTS, DE SOBTE, I ES MIREN, I ES PREGUNTEN: PERQUÈ ENS HEM ATURAT ? I NORMALMENT NOMÉS ÉS EL CANSAMENT DEL PROPI CAMÍ, QUE DE VEGADES FA PUJADA, QUASI VERTICAL. PERÒ TORNEN A ARRENCAR, SENSE SABER PER QUÉ. I ENCARA QUE NO SE N'ADONEN ÉS L'EXPERIÈNCIA DEL PROPI CAMÍ LA QUE ELS EMPEN A CONTINUAR I LA QUE ELS DÓNA LLUM QUAN NO S'HI VEUEN.
EL PREMI NO ÉS AL FINAL DEL CAMÍ SINÒ QUE ÉS EL PROPI CAMÍ QUE FAN JUNTS

Verónica dijo...

Esperando a ese encuentro que nunca sucedio... tiempo fabuloso que nos acompaña en las tardes de soledad...

besotes de esta peke.

pd. te espero por mi rincon con tu taza de cafe, siempre que quieras...