09 diciembre 2006

MúSiCa

Y qué más da que ahora mi mejor compañía sea mi música? Qué importa si no estoy preparada para el ruido? Por qué tengo que hacer lo que se supone tengo que hacer? Por qué tengo que pensar como todo el mundo piensa?
Por qué tengo que hacer lo que hacéis vosotros ahora?
Y qué más da que en este justo momento sea la música mi mejor compañía?
Vendrán mejores tiempos. Te lo digo yo. Que así lo quiero. Que lo deseo más que nadie. Pero no, no saldré hoy. Que me acompañan mis canciones, que hoy encontré algunas nuevas, que hoy mi habitación no es la de siempre, el azul de estas paredes no es el mismo de ayer.
Que tengo que irme...o tal vez sea mejor que seas tú quien se marche...
Sé que mañana será mejor que hoy...y así hasta que esa falsa perfección llegue. Mañana será mejor. Lo sé. Mañana...mucho mejor...Hoy deja que duerma, que vuele por mis sueños, hoy deja que piense menos.
Y qué importa si prefiero escuchar estas canciones....prefiero este ruido que el ruido de la noche...deja que me quede aquí hoy...
Lo nuestro es como un tornado
es un viento inexplicable
es un estado de emoción
Lo nuestro es como un ciclón.
Piensa en frío y dime al oido
tú quien quieres que salga elegido hoy
Ya no sé ni a quien hubiese elegido yo
Rompiendo las barreras del sonido voy
Tambores anunciando el fin del mundo son
látidos que se escapan de mi corazón
Da igual a quien
las cosas con ellos jamás saldrían bien
Y es que tú y yo
ya no somos como el resto del mundo
Lo nuestro es como un tornado
es un deseo inexplicable
una manera de emocion
lo nuestro es como un ciclón
Rompiendo las barreras del sonido voy..... Iván Ferreiro(Piensa en frío)

2 comentarios:

Anónimo dijo...

Cada dia em et faig una visita, però casi mai m'atrevesc a escriure, deu ser pq ja m'ha fuit la inspiració que jo creia que tenia. Però el teu article d'avui m'ha fet reflexionar, i autoidentificar-me. Però com tu bé dius, ja vendran temps millors.

LlunA dijo...

La inspiració de vegades es queda com adormida però sempre torna, com tornen els somriures. I sí, estic segura que vindran temps millors ;)